So far so good

Aðfaranótt sunnudags. Fyrstu kynni af Tyrklandi voru mjög jákvæð. Við flugum með Turkish Airlines frá London til Istanbul. Flott vél, frábær þjónusta og við skemmtum okkur við að horfa á góðar tyrkneskar bíómyndir á leiðinni. Á flugvellinum sáust fyrstu merki þess að maður var kominn út fyrir sitt hefðbundna svæði því þarna reykja menn út um allt. Stuðningsmenn liðsins Fenerbache settu mikinn svip á flugstöðina. Þeir voru á heimleið af leik sem þeir höfðu unnið og sungu fullum hálsi.

Við flugum nú til Antalya aftur með Turkish Airlines og aftur flott vél og frábær þjónusta. Ég mæli heilshugar með þessu flugfélagi. Á leiðinni sátum við og gleyptum í okkur “Sky life” flugtímaritið, sem er samhliða á tyrknesku og ensku.  Við ætluðum aldeilis að ná forskoti á tyrkneskuna til að koma vel út í myndinni sem verður gerð um þetta ævintýri okkar. Við lærðum fullt af orðum, sem gleymdumst jafn óðum og gerðum margar málfræði-uppgötvanir, sem afsönnuðust eftir því sem leið á lesturinn. Eftir stendur að Tyrkland er ótrúlega spennandi land og öðru fremur Antalya þar sem við erum að fara. Samkvæmt blaðinu er Antalya hérað auðugast allra héraða Tyrklands af sögulegum minjum. Hér eru minjar svo gamlar að, skoðað í samhengi við Íslandssöguna, er ekki nokkur leið að átta sig á því.

Ég tek hlutverk mitt sem innflytjanda í Tyrklandi mjög alvarlega og mér fannst virkilega óþægilegt að kunna ekki lágmarks kurteisi á tyrknesku, svo sem “góða  nótt”, “takk fyrir”, “gott kvöld” og þess háttar. Áður en ég fór hingað þá svindlaði ég reynar aðeins. Ég fór og talaði við Murat, sem rekur Café Kulture á fyrstu hæðinni í Alþjóðahúsinu. Hann er Tyrki og kenndi mér það allra nauðsynlegasta, sem ég gleymdi auðvitað strax, nema hvernig á að segja “takk”. Það er einfaldlega “sál”. Svo ég hef sagt “sál” alveg hægri vinsti, sem hefur verið svolítið skrítið fyrir mig því maðurinn minn heitir Saúl og þetta hefur minnt mig óþægilega mikið á fjarveru frá honum og litla stráknum okkar, sem ég sakna mikið. En það er bara raunveruleikinn sem innflytjendur frá Austur Evrópu og löndum utan Evrópu þurfa að horfast í augu við heima á Íslandi. Þeir mega ekki taka fjölskylduna með sér fyrsta árið sem þeir eru á Íslandi. Ég verð þó bara aðskilin frá manni og barni í eina viku. Mér varð hugsað til konu sem ég hef verið að aðstoða í Alþjóðahúsinu sem var langt að komin. Hún hafið þurft að skilja barnið sitt eftir heima hjá aldraðri og veikri móður sinni fyrsta árið en var loks komin með barnið til Íslands. Þá átti hún í mestu erfiðleikum með að sanna að hún færi með forræði yfir þessu barni, því í hennar heimalandi er forræði ekki jafn formlegt og hjá okkur. Af hverju geta innflytjendur ekki tekið börn og maka á sínu framfæri með sér um leið og þeir koma?  Af hverju þarf að láta þá vera eina í heilt ár áður en þeir geta það? Fyrir lagabreytinguna sem varð gerð fyrir nokkrum árum gátu þeir gert það. Af hverju var því breytt? Hvað voru alþingismennirnir sem samþykktu þessa lagabreytingu að hugsa? Ég veit það ekki.

Annars er ég mjög spennt að takast á við prógrammið sem er framundan. Þetta verður örugglega erfitt en ég er viss um að þetta verður gaman líka.

kveðja

Gerður