Að lokum

Þá er þessi ferð búin og ég komin heim aftur. Það er nú gott að vera komin í umhverfi þar sem ég get haft áreynslulaus samskipti við alla. Núna fer kvikmyndafólkið heim og býr til 20-30 mínútna langa mynd um þetta ævintýri. Hún verður á DVD og eitthvað af aukaefni með. Við hin erum að safna saman efni um aðlögunn innflytjenda sem verður gefið út í bók sem mun fylgja disknum þegar hann verður gefinn út.

Myndin verður frumsýnd á ráðstefnu í Hollandi í mars á næsta ári. Hún verður opin öllum og þeir sem vinna að menntamálum geta meira að segja fengið styrk til að fara á hana, úr Grundtvig prógramminu (www.ask.hi.is), því sama og styrkir þetta verkefni okkar. Í Hollandi munum við fá eintak sem við komum svo með heim og ætlum að sýna út um allt. Því tilgangurinn með þessu verkefni er ekki bara að búa til mynd, heldur að nota hana til að skapa umræðu um aðlögun innflytjenda.

Það sem er mér efst í huga núna er hvað Tyrkir virðast vera skemmtilegt fólk og alveg ótrúlega hjálpsamir og opnir. Einar eignaðist marga vini í ferðinni bara með því að svífa á fólk og telja fyrir það upp á 10 á tyrknesku! Ég ætla að reyna að halda tyrkneskunni minni við, því ég kann alveg helling þótt ég hafi fallið með skömm á prófinu. Og mig langar að ferðast um Tyrkland því það er svo margt spennandi þar.

Ég er búin að læra heilmikið – ekki bara í Tyrknesku, heldur líka um það hvað hægt er að gera til að auðvelda aðlögun innflytjenda að samfélaginu og hvað er gert vel og hvað illa í öllumm hinum löndunumm sem eru þátttakendur í þessu verkefni. Það er gífurlega mikilægt að geta hitt aðra sem eru að vinna að málefnum innflytjenda og skiptast á skoðunum og upplýsingum. Við komum heim úr þessari ferð með fullt af hugmyndum sem munu nýtast okkur í vinnuni í Alþjóðahúsinu.

 

Görusuruz,

Tyrkja Gerður

Fallinn, með 4,7

Við fengum afhent prófskírteini í dag. Því miður stóðumst við ekki kröfurnar sem stjórnvöld í Tyrklandi gera á hendur innflytjendum varðandi kunnáttu í tyrknesku. Ég var þó nálægt því, fékk 4,7 en þurfti að fá 5. Gerður var aðeins lægri.
Niðurstaðan  var sú sama fyrir flesta. Ætli það hafi ekki verið um 25% þátttakenda sem stóðust kröfurnar. Þannig að þetta er nú ekki alltof slæm niðurstaða að hafa verið við það að ná. En náði samt ekki og fer af stað heim á leið í fyrramálið.
Þegar ég renndi yfir prófið þá sá ég að stafsetningarvillurnar höfðu orðið mér að falli, að kunna ekki að skrifa orðin nákvæmlega rétt. Jæja, maður getur velt sér upp úr þessu endalaust, en niðurstaðan er samt á þessa lund.
Fólk brást ágætlega við. Þeir voru auðvitað ánægðir sem náðu, en hinir tóku þessu með jafnaðargeði. Ímynda mér að tungumálakennararnir bölvi þó í hljóði (þó ekki á tyrknesku, því við lærðum það ekki...).
Ég geri mér samt miklu betur grein fyrir því hvað það er mikið átak að byrja að læra nýtt tungumál frá grunni og skil betur aðstöðu þeirra sem glíma við íslenskuna. Held að það skipti mestu í þeim efnum að nálgast hvern einstakling út frá hans þörfum og kenna íslenskuna út frá hans reynsluheimi og þekkingu.
 Bestu kveðjur frá Antalya
 Einar
    

Munnlegt og skriflegt próf í tyrknesku

Í dag var síðasti tíminn í tyrknesku. Ég hafði vonað að kennarinn færi bara yfir það sem við lærðum í gær til að festa það aðeins betur í mynni. En hún kom bara með fullt af nýjum hlutum eins og dagar, mánuðir, klukkan, líkamshlutar og svo framvegis og svo framvegis. Þegar hún byrjaði á klukkunni þá datt ég endanlega út. Finnska konan við hliðina á mér missti þolinmæðina, fletti upp í orðabókinni á “hratt” og reyndi að segja kennaranum að hún færi of hratt yfir, en án árangurs. Þá fletti ég upp á “endurtaka” og bað hana að “endurtaka í gær” en það kom bara svipur á hana og hún hélt sínu striki. Þá hætti ég að nenna að fylgjast með lengur. Ein norsk kona vildi bakka okkur upp og fann orðið “erfitt”, sem við héldum að við hefðum lært daginn áður. Hún kallaði á kennarann og sagði “sikitdim” og allur bekkurinn tók undir það. Kennarinn varð hálf skrítin en hélt svo bara áfram að kenna. Við fréttum svo um kvöldið að við höfðum öll misskilið orðið daginn áður og það þýddi ekki “erfitt” heldur “leiðinlegt”. Svo Hanne hafði sagt beint framan í kennarann að kennslan væri leiðinleg.... Engin furða að hún yrði hálf skrítin á svipinn.

Það var reyndar skemmtilegt hvernig hún kenndi okkur líkamspartana, en það er bara svo svakalega ónauðsynleg þekking. Ég þarf að læra hvenig ég segi “afsakið”, “ég skil ekki”, “hvað kostar þetta” og allt það. En ég tala mjög sjaldan um nefið á mér eða eyrun og þurfi ég að tala um þau þá hef ég þau alltaf með mér og get bent á þau ef ég kann ekki orðin. Þarna fékk ég svo sannarlega að reyna á sjálfri mér það sem ég hef svo sem vitað, að ef tungumálakennslan tengist ekki daglegum þörfum nemendana þá missa þeir áhugan og hvatann til að læra mjög fljótt. Þess vegna erum við í Alþjóðahúsinu alltaf að reka áróður fyrir starfstengdri íslenskukennslu þar sem fólk lærir þann orðaforða sem það þarf á að halda um leið og það labbar út úr tímanum.

Svo kom prófið. Fyrst urðu nokkrir að lesa flókinn texta á tyrknesku fyrir framan myndavélina. Það var ekki beint til prófs heldur meira svona fyrir heimildamyndina sem er verið að gera um þessa ferð. Ég slapp þar en Einar þurfti að fara upp og stóð sig mjög vel.

Svo kom skriflegt próf. Ég þurfti að fylla út eyðublað þar sem var spurt um nafn, atvinnu, hjúskaparstöðu og þess háttar. Ég gat litlu svarað, þótt þetta væri ekki fókið. Mér varð hugsasð til eyðublaðana frá Útlendingastofnun sem innflytjendur heima þurfa að fylla út og eru hræðilega flókin og löng. Svo var spurt um líkamshluta, sem ég hafði lært 30 mínútum áður, en mundi ekki einn einasta. Svo komu númer, en ég hafði aðeins lært upp að 10 svo ég gat lítið þar. Á morgun fáum við einkunir og ég hlakka ekkert sérstaklega til. Eiginlega kann ég ekkert nema að telja upp að 10 og beitti til þess aðferð sem ég lærði af einni ítalskri hér á námskeiðinu. Ég tengdi hvern tölustað við orð og svo bjó ég til setningu úr því öllu. Setningin fyrir tyrknesku tölustafina er þessi: Bjór ekki, en uxa, skítugan, beislitan og haltan eða Jedi, sexý sem ræður sudoku – hann er on. Tölustafirnir eru svona: Bir, iki, ug, dört, beis, alti, yedi, sekiz, dokuz, on.

 

Kveðja,

Gerður

Að loknu prófi

Þegar þetta er skrifað er ég nýkominn úr skriflegu og munnlegu prófi í tyrknesku. Munnlegi hlutinn fólst í að lesa upp texta fyrir framan bekkinn til þess að prófa framburðinn. Það var samt ekki nema hluti nemenda sem lenti í upplestrarúrtakinu. Það gekk svosem ágætlega, maður stamaði aðeins á lengstu orðunum, en reyndi að ná réttum framburði eftir þeim leiðbeiningum sem við höfum fengið í tímum. Ég veit samt ekki hvort innfæddir hefðu skilið allt sem ég las upp. En í stuttu máli þá snerist upplesturinn um Mustafa Kemal. Ég er búinn að læra að hann fæddist árið 1881 og dó árið 1938. Hann er faðir þeirrar þjóðernisstefnu sem hefur stjórnað ríkinu síðan og minning hans og minnismerki eru áberandi hvar sem maður kemur. Að loknum upplestrinum kom að skriflega prófinu, við fengum blöð í hendurnar og höfðum hálftíma til að svara þeim. Þar þurfti að skrifa inn upplýsingar sem algengt er að maður þurfi að gefa upp þegar eyðublöð eru útfyllt, það voru líka myndir af ýmsum hlutum og átti að skrifa nafn hvers á línu fyrir neðan myndina. Svo þurftum við að skrifa niður heiti á ýmsum tölum (t.d. 350) og fleira. Prófið var erfitt en sanngjarnt. Við erum búin að fara yfir mjög mikið efni á stuttum tíma, prófið var úr efninu, en það hefur verið takmarkaður tími til að melta upplýsingarnar almennilega og leggja hlutina á minnið. Ég held þó að mér hafi gengið ágætlega þrátt fyrir að ég hafi ekki getað svarað öllum spurningunum. Ég veit líka af nokkrum stafsetningarvillum en vona að kennarinn sjái í gegnum fingur sér með það. Veit ekki hvað kröfurnar eru miklar. Við fáum niðurstöður úr prófinu á morgun og þeir sem ná því hafa möguleika á því að fá dvalarleyfi, hinir horfast í augu við höfnun á dvalarleyfisumsókn og hafa ekki möguleika á að setjast að hér í Tyrklandi. Þannig að það er nokkur spenna í loftinu og þátttakendur ræða um hvernig þeim gekk og hvað sé í vændum.
Annars finnst mér ég hafa lært frekar mikið í tyrknesku á stuttum tíma. Mér finnst eins og ég hafi möguleika á að ná góðum tökum á málinu á nokkrum árum. Það ber þó að hafa í huga að ég hef góðar forsendur til þess. Var í skóla í samtals ca. 18 ár og veit því nokkuð hvað þarf til að tileinka sér nýja þekkingu. Ég er líka enn tiltölulega ungur og hef meiri hæfni til að læra eitthvað nýtt en til dæmis elstu þátttakendurnir á þessu námskeiði, sem eru á fimmtugs og sextugsaldri. Það er þó ekki eðlilegt að miða við þátttakendur á þessu námskeiði sem eitthvað norm, allir eru langskólagengnir og nokkrir starfa sem tungumálakennarar. Fólk ætti því að hafa einhverja hugmynd um hvernig eigi að tileinka sér nýtt tungumál á stuttum tíma. En miðað við kvartanir, þá virðast margir eiga erfitt. En Fulya, tyrkneskukennarinn okkar, hefur tekið vel á málum og kennt hratt og örugglega.
Kveðja
Einar
P.S.
Nokkrir fróðleiksmolar.
Kalem: penni (klikkaði á því á prófinu í dag)
Dudak: varir (ég svaraði því rétt!)
Jilet: rakvélablað (borið fram sem gilette)
Kitap: bók (var líka með það rétt)

Samræður á Tyrknesku!

Mér tókst það! Loksins tókst mér að hafa raunveruleg samskipti á tyrknesku. Mig vantaði plástur á hælsærin mín og fór í apótek áðan, horfði ákveðið á afgreiðslumanninn og sagði “plaster” (þetta er eina orðið í tyrknesku sem er eitthvað líkt íslensku). Hann hikaði augnablik, en rétti mér svo plástur. Ég var mjög stolt og glöð.

Annars hefur dagurinn verið hræðilega erfiður, en líka spennandi og skemmtilegur. Fyrir hádegi fengum við 3 tíma kennslu í tyrknesku, á tyrknesku. Kennarinn var góður, þótt hún færi allt of hratt yfir efnið, en það hafa tungumálakennarar tilhneyingu til að gera, ekki satt? Stafrófið var ekki svo erfitt, bara nokkrir óþekktir stafir þar, en þegar hún fór í tölustafina datt ég út. Ég var ekki búin að ná einum einasta staf af 1 – 10 þegar hún var rokin í 20, 30, 40 og svo framvegis. Þegar ég var svo tekin upp á töflu og átti að skrifa einhverja tölu sem hún nefndi, þá leið mér eins og fávita. Ég er nefninlega gáfuð, vel menntuð, fjölhæf kona og var að gera mitt allra besta – en ég gat ekki lært að telja.... Ég var búin að búa mig undir þetta áður en ég kom, en samt var þetta hræðilega erfitt. Flestir aðrir í hópnum voru í svipaðri stöðu og ég, en það hjálpaði mér ekkert. Sjálfstraust mitt hafði beðið hnekki.

Skólinn okkar er jafnframt grunnskóli með 1.200 nemendum. Þegar við fórum út á skólalóðina eftir tímann þyrptust krakkarnir að okkur og vildu fá að vita allt um okkur. Mig langaði ekkert að tala meiri tyrknesku, vildi bara fara heim að sofa, en þau létu okkur ekki í friði og kröfðust þess að hafa skamskipti við okkur. Þótt enskukunnátta þeirra væri umtalsvert meiri en tyrkneskukunnátta mín þá dugði það okkur ekki og áður en ég vissi var ég búin að draga upp kennsluefnið frá því um morguninn og farin að segja þeim allt um sjáfa mig. Þetta var miklu skemmtilegra heldur en að sitja í tíma og æfa fyrirframskrifaðar samræður, þetta voru alvöru samræður. Ein stelpa var með ensk-tyrkneska orðabók og jók möguleg umræðuefni umtalsvert. Mörg þessara barna tala þýsku og sum önnur evrópumál, því þau hafa fæðst annarstaðar en flutt til baka til Tyrklands með foreldrum sínum. Þessi börn hjálpuðu við flóknari umræðuefni og þá sannaðist enn og aftur hvað tvítyngd börn eru mikil og mikilvæg auðlynd.

Svo fékk eitthvert þeirra þá frábæru hugmynd að fá eiginhandaráritun hjá okkur..... Þau okkar sem voru bláeigð og ljóshærð voru lang vinsælust. Ég hef skrifað nafnið mitt svona 40 sinnum. Tveir unglinsdrengir færðu mér blóm og mörg þeirra sögðu mér að ég væri falleg. Ég kann vel við þessi börn!

Eftir hádegi fengum við samfélagsfræðslu. Fyrst á tyrknesku og svo á ensku. Mér fannst ég nú skilja bara nokkuð mikið af þessu tyrkneska út frá tölum og myndum sem voru á glærunum, en það kom í ljós þegar við fengum enska þýðingu að ég hafði í raun bara skilið það sem ég vissi fyrir. Sú sem var með samfélagsfræðslu á ensk er frá Norður Írlandi, gift Tyrkja og hefur búið hér lengi. Henni var tíðrætt um það hvað Tyrkir eru hjálpsamir og elskulegir, við ættingja sína en líka við ókunna. Hún hafði verið á markaðnum um morguninn, þurfti að hringja í manninn sinn en hafði gleymt símanum í bílnum. Frekar en að labba út í bíl til að hringja, eins og ég hefði gert, bað hún næsta mann að lána sér símann sinn! Svona er þetta hér.

Í kvöld ætla ég að reyna að læra að telja upp að 10 og segja “ég heiti Gerður, ég er frá Íslandi, ég er 36 ára gömu, ég er gift”. Þetta er mjög metnaðarfullt hjá mér, ég veit.

 

Görüsürüz,

Gerður

Yfirheyrsla

Jæja, þá er fyrstu prófrauninni lokið. Ég var einn af fimm þátttakendum sem fékk bréf. Mátti þó ekki opna það strax, þurfti að gera það inni í lokuðum sal þegar að myndatökumaðurinn var tilbúinn. Bréfið var á tyrknesku þannig að ég skildi hvorki upp né niður í því. Áttaði mig á dagsetningunni og sá nafnið Antalya, en skildi lítið annað. Ég var spurður hvernig mér þætti að fá þetta bréf og ég sagðist vera hálf hissa, því að væntanlega vissi sendandi að ég kynni ekki neina tyrknesku. Því var svarað til að ég væri innflytjandi í Tyrklandi og þyrfti bara að venjast þessu og læra málið. Að svo búnu fór ég fram og “mátti” finna einhvern til að hjálpa mér að skilja innihaldið. Ég fann síðan konu sem gat útskýrt fyrir mér að ég hefði verið boðaður í viðtal um umsókn mína um dvalarleyfi í Tyrklandi og að viðtalið myndi fara fram í skólanum þar sem námið í tyrknesku og samfélagsfræðslan fara fram. Það var jafnframt bent á mikilvægi þess að ég léti vita ef ég yrði ekki á staðnum, þ.e. forfallaðist. Þetta minnir eins og margt annað á þau bréf sem fólk kemur með niður í Alþjóðahúsið á hverjum degi og fær okkur starfsfólkið til að þýða og útskýra. Maður fékk smávegis tilfinningu fyrir því að fá bréf, sem maður veit ekki hvort er mikilvægt eða ekki, bara ekki neitt.
Við fórum síðan í skólann og skólastjórinn flutti langa ræðu (að sjálfsögðu á tyrknesku) og enginn skildi neitt. Svo kom aðstoðarmaður og fór yfir efni ræðunnar í nokkrum setningum. Væntanlega hefur öllu skrúðmælgi verið sleppt í því og bara farið yfir staðreyndirnar... Það var kallað í mig í skólastofunni og sagt að ég ætti að koma í viðtal. Mér var vísað inn í litla skrifstofu, þar sem að þungbrýn kona sat við borð og mér var vísað til sætis gegnt henni. Við hlið mér settist önnur kona og sagðist vera túlkur og að ég ætti að svara spurningum þungbrýnnu konunnar. Myndatökumennirnir voru ekki fjarri. Svo byrjuðu spurningarnar og smám saman áttaði ég mig á því að þetta var ekkert venjulegt samtal heldur yfirheyrsla og þungbrýna konan virtist efast um flest sem ég sagði. Ég sagði til nafns, hjúskaparstöðu, fæðingarstaðar o.s.frv. Síðan spurði hún um tilgang verunnar í Tyrklandi. Ég var aðeins búinn að velta því fyrir mér og þar sem ég vildi koma vel fyrir, þá sagðist ég vilja starfa að ferðaþjónustu og vinna í því að fjölga ferðamönnum frá Norður-Evrópu til Antalya. Hún sýndi engin svipbrigði, dæsti bara og vísaði mér út. Ég verð að viðurkenna að þetta var erfiðara en ég bjóst við og ég fann hvernig bolurinn límdist við bakið af svita þegar ég labbaði út. Ennþá hef ég ekki fengið nein svör um hvort mér verði veitt leyfi til dvalar í Tyrklandi eða ekki.
 Kveðja.
Einar

Fyrstu viðtöl

Hádegi á mánudegi og prógrammið er byrjað. Við erum hérna 25 í allt frá Íslandi, Noregi, Svíþjóð, Finnlandi, Hollandi, Spáni, Ítalíu og Tyrklandi. Tveir frá hverju landi, nema Tyrlandi auðvita, far á tyrkneskunámskeið og þurfa svo að standast munnlegt og skriflegt próf í lokin. Síðan er endalaust verið að kvikmynda viðbrögð okkar við hinu og þessu, væntingar okkar og líðan. Í morgun var ég í fimm manna hópi sem var sendur niður í bæ til að fara í viðtal um væntingar til verkefnisins og hvernig við hefðum undurbúið okkur fyrir það. Svo gengum við um bæinn og Hollenska kvikmyndtökufólkið tók það allt upp líka. Þetta var þræl gaman.

Þegar við komum aftur á hótelið var fundur með öllum þar sem Noureddine, stjórnandi verkefnisins, útskýrði fyrir okku það sem er framunda og lagði ríka áherslu á að við yrðum að taka fullan þátt í öllu prógrammi og mættum ekki gleyma því að við værum innflytjendur í Tyrklandi – ekki túristar. Hann endaði fundinn á að segja “þegar þið gangið út um þessar dyr þá hættið þið að vera túristar og verðið innflytjendur”, þá fór um mig smá hrollur. Þetta er jú hlutverkaleikur og við eigum að taka hann alvarlega.

Okkur var sagt að fara í lobbíið og athuga hvort það væri bréf til okkar þar, en var bannað að opna það. Ég fékk ekkert en Einar fékk bréf. Þau sem fengu bréf voru tekin eitthvert og svo var kvikmyndað þegar þau opnuðu bréfin. Þau voru á tyrknesku og lítið hægt að skilja. Frekar óþægilegt því hver veit nema þetta sé eitthvað mjög mikilvægt. Minnir mig á bréfin sem Útlendingastofnun sendir innflytjendum heima sem svar við umsóknum þeirra um dvalarleyfi. Þau eru á svo flókinni íslensku að ég á oft í mesta basli við að skilja þau – og hef samt lesið þau mörg.

 

Nú þarf ég að hlaupa í skólann.

Gerður

Þjóðhátíðardagur í Tyrklandi

Við fóum í gamla bæinn í dag, sunudag, og gengum um. Við tókum strætó þangað til að komast í návígi við fólk. Hér er fólk svo kurteist að maður er ekki einu sinni rukkaður þegar maður fer í strætó – en við erum svo heiðarleg að við borguðum auðvita. Ég var að reyna að sjá eitthvað framandi, með litlum árangri. Þó var maðurinn við hliðina á mér í vagninum að handfjatla talnaband múslima og þá væntanlega að biðja í hljóði.

Við fórum og fengum okkur samloku og te á kaffihúsi við hliðina á gamalli mosku. Þar var slökkt á tónlistinni þegar bænaköllin hófust í moskunni, en Pink Floyd svo sett í botn um leið og bænaköllunum lauk. Eitthvað svolítiði framandi þar. Mig langaði inn í moskuna að skoða, því ég hef aldrei farið í mosku, en ákvað að gera það ekki fyrr en ég hitt tyrknesku konurnar sem taka þátt í þessu verkefni. Ég við ekki sýna vanvirðingu óvart því ég veit ekki hvernig ég á að haga mér í mosku. Maður á að bera virðingu fyrir trúarbrögðum annara, alveg sama hvað manni finnst um þau.

Sölumennirnir hérna eru algjör séní. Alls ekki frekir, en þeir beita svo snilldarlegum aðferðum við að ná athygli manns. Við vorum ákveðin í að láta ekki plata okkur, en einum þeirra tókst samt að láta mig kaupa hálft kíló af hnetu snakki sem mig langaði ekkert í. Ég skal klára það!

Það var hátíðisdagur í dag, bæði þjóðhátíð og hátíð barnana, er mér sagt. Tyrkneski fáninn er út um allt! Allar stofnanir eru með risastóra fána utan á húsunum sínum, allir strætisvagnar og svo hefur fólk hengt fána á svalirnar hjá sér. Mér þætti gaman að sjá þetta heima á hátíðisdögum – þetta setur svo skemmtilegann svip á bæinn.

Annars eyddum við stærstum hluta dagsins í að sitja, sötra te og horfa á mannlífið. Hér eru margar konur með slæður, þótt yfirgnæfandi meirihluti sé það ekki. En flestar þeirra bynda slæðuna bara undir hökuna, eins og konur heima gerðu milli 1960 og 1970. Aðrar bynda slæðuna undir hárið að aftan, eins og ég geri þegar ég er í Flatey og nenni ekki að þvo á mér hárið. Ekki svo mikið framandi þar. Það sem helst er framandi er kannski verðlagið. Ég borgaði fimm milljónir fyrir bjórglas......

 

Kveðja,

Gerður

Turkish cafe og te

Turkish Cafe er staðsett við hliðina á fjögurra stjörnu hótelinu okkar. Við erum búin að fara þangað tvisvar til að drekka í okkur tyrkneska stemmningu og átta okkur betur á hugsunarhætti innfæddra. Margir eru að spila þar, m.a. Backgammon og eitthvert spil sem virkar eins og sambland af Scrabble og Dominos. Við eigum eftir að komast að því út á hvað þetta spil gengur. Ég hef haft einstaka ánægju af því að upplifa te-menninguna hér í Tyrklandi, þar sem ég drekk ekki kaffi. Hér kemur teið í stórum staup-glösum og er sterkt og gott. Þegar maður fær sér te hjá Murat á Café Culture þá fær maður teketil með vatni og tepoka með. Ég verð að muna að biðja Murat að innleiða tyrknesku aðferðina á afgreiðslu á tei – hún er miklu skemmtilegri.

Annars erum við búin að njóta þess að vera hér í dag. Þetta er skrifað á sunnudagskvöldi. Hótelið er frábært og í raun erfitt að ímynda sér að við getum leikið sannfærandi innflytjendur í Tyrklandi á fjögurra stjörnu hóteli (eða fimm stjörnu, það eru misvísandi upplýsingar í gangi) með brosandi þjóna um alla ganga. Svo var mjög ánægjulegt að prófa þetta "spa" sem er í kjallaranum. Ég nýtti mér tækifærið og fór í nudd, einhvers konar líkamsskrúbbun. Það var mjög þægilegt. Svo fengum við margréttaðan kvöldverð á eftir. Það er eiginlega óskiljanlegt að skipuleggjendur prógrammsins hafi ákveðið að setja okkur á þetta hótel. Eiginlega svipað og að vera innflytjandi á Íslandi og búa á hótel Nordica, ekki eins og íbúar á Íslandi geri það almennt (nema kannski útrásarfólk sem býr allajafna í Lundúnum - hver veit..).

Það hlýtur þó eitthvað að búa undir. Við reynum að búa okkur undir það versta á morgun, en jafnframt njóta stundarinnar vel. 

kveðja

Einar 

So far so good

Aðfaranótt sunnudags. Fyrstu kynni af Tyrklandi voru mjög jákvæð. Við flugum með Turkish Airlines frá London til Istanbul. Flott vél, frábær þjónusta og við skemmtum okkur við að horfa á góðar tyrkneskar bíómyndir á leiðinni. Á flugvellinum sáust fyrstu merki þess að maður var kominn út fyrir sitt hefðbundna svæði því þarna reykja menn út um allt. Stuðningsmenn liðsins Fenerbache settu mikinn svip á flugstöðina. Þeir voru á heimleið af leik sem þeir höfðu unnið og sungu fullum hálsi.

Við flugum nú til Antalya aftur með Turkish Airlines og aftur flott vél og frábær þjónusta. Ég mæli heilshugar með þessu flugfélagi. Á leiðinni sátum við og gleyptum í okkur “Sky life” flugtímaritið, sem er samhliða á tyrknesku og ensku.  Við ætluðum aldeilis að ná forskoti á tyrkneskuna til að koma vel út í myndinni sem verður gerð um þetta ævintýri okkar. Við lærðum fullt af orðum, sem gleymdumst jafn óðum og gerðum margar málfræði-uppgötvanir, sem afsönnuðust eftir því sem leið á lesturinn. Eftir stendur að Tyrkland er ótrúlega spennandi land og öðru fremur Antalya þar sem við erum að fara. Samkvæmt blaðinu er Antalya hérað auðugast allra héraða Tyrklands af sögulegum minjum. Hér eru minjar svo gamlar að, skoðað í samhengi við Íslandssöguna, er ekki nokkur leið að átta sig á því.

Ég tek hlutverk mitt sem innflytjanda í Tyrklandi mjög alvarlega og mér fannst virkilega óþægilegt að kunna ekki lágmarks kurteisi á tyrknesku, svo sem “góða  nótt”, “takk fyrir”, “gott kvöld” og þess háttar. Áður en ég fór hingað þá svindlaði ég reynar aðeins. Ég fór og talaði við Murat, sem rekur Café Kulture á fyrstu hæðinni í Alþjóðahúsinu. Hann er Tyrki og kenndi mér það allra nauðsynlegasta, sem ég gleymdi auðvitað strax, nema hvernig á að segja “takk”. Það er einfaldlega “sál”. Svo ég hef sagt “sál” alveg hægri vinsti, sem hefur verið svolítið skrítið fyrir mig því maðurinn minn heitir Saúl og þetta hefur minnt mig óþægilega mikið á fjarveru frá honum og litla stráknum okkar, sem ég sakna mikið. En það er bara raunveruleikinn sem innflytjendur frá Austur Evrópu og löndum utan Evrópu þurfa að horfast í augu við heima á Íslandi. Þeir mega ekki taka fjölskylduna með sér fyrsta árið sem þeir eru á Íslandi. Ég verð þó bara aðskilin frá manni og barni í eina viku. Mér varð hugsað til konu sem ég hef verið að aðstoða í Alþjóðahúsinu sem var langt að komin. Hún hafið þurft að skilja barnið sitt eftir heima hjá aldraðri og veikri móður sinni fyrsta árið en var loks komin með barnið til Íslands. Þá átti hún í mestu erfiðleikum með að sanna að hún færi með forræði yfir þessu barni, því í hennar heimalandi er forræði ekki jafn formlegt og hjá okkur. Af hverju geta innflytjendur ekki tekið börn og maka á sínu framfæri með sér um leið og þeir koma?  Af hverju þarf að láta þá vera eina í heilt ár áður en þeir geta það? Fyrir lagabreytinguna sem varð gerð fyrir nokkrum árum gátu þeir gert það. Af hverju var því breytt? Hvað voru alþingismennirnir sem samþykktu þessa lagabreytingu að hugsa? Ég veit það ekki.

Annars er ég mjög spennt að takast á við prógrammið sem er framundan. Þetta verður örugglega erfitt en ég er viss um að þetta verður gaman líka.

kveðja

Gerður